خوردگی به عنوان آسیب به فلزات و آلیاژها از طریق برهمکنش شیمیایی یا الکتروشیمیایی با محیط اطراف تعریف می شود که موجب از بین رفتن خواص مطلوب آنها می شود. درحال حاضر اصلاح سطح یکی از مقرون به صرفه ترین استراتژی ها برای محافظت از بستر های فلزی در برابر خوردگی است. استفاده از پوشش های آلی یکی از رایج ترین روش ها جهت جلوگیری از ایجاد خوردگی در فلزات است. با این حال این پوشش ها که تنها سدی فیزیکی در مقابل نفوذ عوامل خورنده به سطح فلز ایجاد می کنند،معمولا میکرو متخلخل بوده و پس از مدتی ترک های ایجاد شده در سطح آن ها امکان عبور یونهای خورنده به سطح فلز را فراهم می کند. هدف اصلی در این پروژه ساخت پوشش های پلیمری بر پایه لیگنین با خاصیت خود ترمیم شوندگی است. این پوشش ها علاوه بر ایجاد سد فیزیکی در برابر نفوذ عوامل خورنده، قابلیت رها سازی بازدارنده های خوردگی در صورت ایجاد خراش و یا شکستگی در سطح پوشش را دارند. خواص چشمگیر لیگنین مانند فراوانی زیاد ، قیمت پایین، وزن کم، سازگاری با محیط زیست و ماهیت آنتی اکسیدانی، ضد میکروبی و زیست تخریب پذیر آن، همراه با خنثی بودن CO2 ، آن را به یک نامزد ایده آل برای توسعه ترکیبات پوشش پلیمری جدید تبدیل کرده است.